بی نقطه ی شماره 6 محمدعلی مصاحبی

 عـیـد نـوروز شد و اول فروردین است           بـا چـراغـانـی دل عـالـم جـان آذیـن اســت

 آمــده فــصـل بـهار  و  چـه صـفـا آورده         که به هرجانگری زینت آن هفت سین است

شنبه گردش که رسد دل ره صحرا گیرد          آری آن شـنبه کـه در اول فـروردیـن اسـت

سیزده ی عید زکاشانه همه کوچ کنند          هرکسی رانگری رسم ومرامش این است

چون رسد چـهاردهم درپی کارند همه            هـرکه بی کار بـود روز دگـر غـمگین است

 گر که  خواهی شنوی نغمه بلبل درباغ           روبه باغی که گل یاسمن ونسرین است

هرکسی شعر(مصاحب) شنود شاد شود        شـادمـانـی بـراو رسـم وره دیـریـن است

 بي نقطه ی  شماره ی  6

گر  سود  طـلا  مرا دل  آسـود         آسـوده   روم   دگـر  ره   سود

درهم  كه  رسدمگرددرهم             رو  درحـرم  و  سرای  مـحرم

كـامـل  دگـر  او  كـمـال  دارد           در  کـو ی   ولا  وصال    دارد

آواي  دل  و  ســر   دل   آرا               كـرده  هـوس   سـر  و  دل  ما

آمــد سـحري   صــداي   آدم             دل  كرده  هوس سراي  اوهم

هر كس كه  دهد دري  سر در            گوهردهد  و  سرا  و  سر  در

گـر ســرو  رهـي  ره  ســمائـي             در هر سـحري  ســــراي   مائـي

آواي   مــحـمـد  و  عــلي   گـو             در  كــوي   ولا مـگو  ولـي   کو