شعری در وصف عالمان محمدیه از محمدعلی مصاحبی

 عـیـد نـوروز شد و اول فروردین است           بـا چـراغـانـی دل عـالـم جـان آذیـن اســت

 آمــده فــصـل بـهار  و  چـه صـفـا آورده         که به هرجانگری زینت آن هفت سین است

شنبه گردش که رسد دل ره صحرا گیرد          آری آن شـنبه کـه در اول فـروردیـن اسـت

سیزده ی عید زکاشانه همه کوچ کنند          هرکسی رانگری رسم ومرامش این است

چون رسد چـهاردهم درپی کارند همه            هـرکه بی کار بـود روز دگـر غـمگین است

 گر که  خواهی شنوی نغمه بلبل درباغ           روبه باغی که گل یاسمن ونسرین است

هرکسی شعر(مصاحب) شنود شاد شود        شـادمـانـی بـراو رسـم وره دیـریـن است

 سزد كه من  به قلم  ياد  از محمديه كنم

به دست عالم كويش گلي هد يه  كنم

ز عالمان بزرگش اگر سخن   آرم

چو بلبلان چمن نغمه ها به لب دارم

نخست دكترا به شمس  الملوك  مفتخريم

به غير علم متا عي براي خو د  نخريم

اگر   زشعر   بپرسي   يكي بود   عبرت

محمديه  گرفته   ز  فخر  او   عزت....