بهار پاییزی از محمدعلی مصاحبی

 عـیـد نـوروز شد و اول فروردین است           بـا چـراغـانـی دل عـالـم جـان آذیـن اســت

 آمــده فــصـل بـهار  و  چـه صـفـا آورده         که به هرجانگری زینت آن هفت سین است

شنبه گردش که رسد دل ره صحرا گیرد          آری آن شـنبه کـه در اول فـروردیـن اسـت

سیزده ی عید زکاشانه همه کوچ کنند          هرکسی رانگری رسم ومرامش این است

چون رسد چـهاردهم درپی کارند همه            هـرکه بی کار بـود روز دگـر غـمگین است

 گر که  خواهی شنوی نغمه بلبل درباغ           روبه باغی که گل یاسمن ونسرین است

هرکسی شعر(مصاحب) شنود شاد شود        شـادمـانـی بـراو رسـم وره دیـریـن است

 بهار پاییزی

شد  اول  فروردین   ایام  غم  مولا                                                       

                                             از بهر تفرج  دل،  دیگر  نرود  صحرا

شد فصل بهاران  و آمد غم  پاییزی                                                       

                                             بلبل  به   کنار گل گرید  ز غم  زهرا

در مجلس آن بانو با اشک  دوچشم  خود                                                  

                                            رو  توشه  مهیا  کن   بهر  سفر  فردا

شد دیده  چنان شبنم  برعطرنسیم گل                                                     

                                              برشاخ گل  احمر خون گریه کند بینا

یکجاست حسن گریان بنگربه حسین او                                                   

                                             با   آه  دل  زینب  بلبل  نکند  آوا

گر هست  مزارم از  جورعدو  مخفی                                                        

                                                  نامش نروداز یاد تا هست دگر دنیا  

با خویش(مصاحب )گفت نزد گل وگلزارش

هم  ناله  ی  مهدی شو  با سوز  دل  مولا